NIGHTMARE
Park Jihoon x Park Woojin
by : kwxxbox
ใครๆก็บอกว่า เช้าวันฤดูหนาวกับคนรัก
สองสิ่งรวมกันกลายเป็นความโรแมนติกอย่างน่าอัศจรรย์..
เหมือนกับทุกๆวันที่ผมตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของใครบางคน
เรียวแขนที่มีขนาดกระดูกใหญ่กว่าผมสักหน่อย
โอบรัดรอบเอวของผมจากด้านหลัง ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่รดบนลำคอผม
ทุกครั้งที่ผมขยับตัว เขาจะโอบกอดผมแน่นมากขึ้น
ราวกับเขากลัวว่าผมจะหายไป..
ผมพลิกตัวเพื่อหันมามองหน้าของเขา..
พัค จีฮุน
เขาเป็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าสมบูรณ์แบบจนผมแอบอิจฉา
สันจมูกที่รับกับใบหน้าอย่างเหมาะเจาะ ริมฝีปากอวบอิ่มที่มักจะชอบขโมยจูบจากผมอยู่บ่อยๆ
เรือนผมสีเทาอ่อนที่ตอนนี้ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
แต่มันกลับทำให้เขาดูดีเสียยิ่งกว่าเวลาเขาปาดเจลใส่ผมเขาเสียอีก
ผมค่อยๆจับมือปลาหมึกของเขาที่รัดเอวผมอยู่นั้นออก
ลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าคนประสาทสัมผัสไวอย่างพัคจีฮุนจะตื่นเข้า
ผมคิดแค่ว่ากิจกรรมบนเตียงจากเมื่อคืนที่หนักหนาจนเกือบเช้ามันจะทำให้เขาเหนื่อยล้าและนอนหลับนานขึ้นบ้าง
ขนผมลุกซู่เมื่อลมหนาวปะทะเข้าผิวกายเปลือยเปล่า ผมพินิจมองรอยช้ำสีเข้มตามร่างกายของผม
จีฮุนเป็นเจ้าของรอยพวกนั้น ผมเอียงคอเล็กน้อยหันใส่กระจก
มันเผยรอยแผลเป็นจากเขี้ยวสองซี่ ฝังลงอย่างจังที่เส้นเลือดใหญ่บนลำคอของผม
คนที่กัดมันคงจะใช้แรงเยอะเสียทีเดียวเพราะมันทิ้งรอยช้ำม่วงที่ไม่มีวันหายมาจนถึงวันนี้
ทำไมน้ำตาของผมต้องไหลด้วยล่ะ..
น่าตลก ผมเกิดคำถามกับตัวเองมากมาย ทำไมผมต้องโดนไล่มาอยู่ที่นี้
ทำไมผมถึงต้องมาอยู่ที่คฤหาสน์นี้และทำไม.. ผมถึงต้องมีรอยแผลเฮงซวยนี้ด้วย
ผมชื่อ พัค อูจิน
และคุณรู้ไหม.. ว่าแผลเป็นจากเขี้ยวนี้มันคือฝันร้ายของผม
ผมจำได้แม่นเชียวล่ะ สายตาของคนในครอบครัวทั้งหมดที่มองมายังผมในวันนั้น
ทั้งพ่อ แม่ พี่ชาย ลุงแล้วก็ป้า มองมาที่ผมราวกับผมเป็นตัวประหลาด
ผมยังจำได้
วันที่แม่ถูกมีดบาดเข้าที่นิ้วมือขณะกำลังหั่นผลไม้และผมก็เข้าไปดึงนิ้วแม่มาดูดเพราะผมกระหาย
ผมจำได้
วันที่ลุงกับป้าเข้ามาคุยกับพ่อและผมแอบฟังอยู่นอกบ้านและผมจำได้ว่าพ่อผมพูดว่าอะไร..
เขาจะส่งผมไปอยู่ข้างนอกเพราะผมกลายเป็นคนพวกนั้น..
คนพวกนั้น..ที่เป็นศัตรูกับครอบครัวเรามาร้อยกว่าปี
น่าตลกจริงๆ ที่ทั้งครอบครัวผมและตัวผมเกลียดปีศาจนี้จนเข้าใส้
แต่กลับกลายเป็นผมที่กลายเป็นปีศาจนั้นเสียเอง
ผมเจอเขา.. ผมเจอพัค จีฮุน
ที่โบสถ์เล็กๆในโรงเรียน คืนวันเปลี่ยนแปลง..
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้บุกำมะหยี่สีแดง เขา..ที่ใครๆก็เรียกว่า ‘ทายาทคนสุดท้าย’
ผมคอแห้งผากทันทีที่รุ่นพี่นักเรียนชั้นปี2 ถูกกัดเข้าที่ลำคออย่างเต็มใจ
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง เพื่อนๆของผมต่างก็ยกมือขึ้นปิดตา
แต่ผมกลับจ้องไปที่เลือดข้นสีแดงสดนั้นที่ไหลออกจากปากแผลของรุ่นพี่คนนั้น
ผมเบือนสายตาหนีไปทางอื่นแต่ดันไปสบตากับทายาทคนนั้น..
และเขายิ้มให้กับผม
ผมกับจีฮุนเราเจอกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ
แม้ว่าจะเป็นการเจอกันที่ไม่ถูกต้องนัก
ผมรู้ว่าจีฮุนชอบแอบปีนมานั่งดูผมที่หน้าตาระเบียงอยู่บ่อยๆและเป็นผมบ้างที่แอบปีนหนีออกจากหอพักและตามจีฮุนเข้าไปในป่าลึกจนเจอคฤหาสน์หลังนี้..
และเขาก็พาผมไปอยู่ด้วย
เป็นระยะเวลานานกว่า 2 ปี
ที่ทั้งผมและเขาใช้ชีวิตในคฤหาสน์อย่างสงบสุข โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า
ผมอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้กับเขาในฐานะอะไร
แต่ผมมักจะได้ยินพวกแม่บ้านพูดอยู่บ่อยๆว่าผมน่ะ..
คือสมบัติของพัค จีฮุน
จนวันนึง ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมและพัคจีฮุน เรามีสิ่งประหลาดที่คล้ายๆกัน
ผมได้กลิ่นดอกเดซี่จากตัวของจีฮุน
ทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน แม้จะในเวลาที่เขาไม่ฉีดน้ำหอม
ราวกับว่านี่คือกลิ่นประจำตัวของเขาและจีฮุนก็เป็นคนบอกกับผมเองว่าเขาก็ได้กลิ่นดอกเดซี่จากตัวผมเช่นเดียวกัน
เพราะความอยากรู้ของผม ทำให้ผมไปบังเอิญได้ยินอาจารย์ใหญ่พูดคุยกับเลขาคนสนิทของจีฮุนเข้า
ผมไม่น่ามาแอบฟังเลย..
แต่มันทำให้ผมได้รู้ว่า
ความจริงแล้ว.. ฝันร้ายของผม มันอยู่ใกล้แค่นี้เอง
คืนวันพระจันทร์เต็มดวง เมื่อสองปีก่อน เจ้าเจมส์
สุนัขเลี้ยงแสนน่ารักของผมมันได้หายตัวออกไปจากบ้าน ผมใช้เวลาหามันจนตะวันลับฟ้า
แสงจันทร์เต็มดวงสาดแสงลงมามากพอที่จะทำให้ผมมองเห็นป่ารกที่อยู่หลังบ้าน
เท่าที่ผมจำได้ และจำได้แม่นมาตลอด
มีชายหนุ่มรูปร่างแข็งแรงก้าวเท้าเข้ามาหาผม
ขาของผมแข็งถื่อไม่มีแรงแม้แต่จะก้าวหนี
ผมสบตากับเขา ดวงตาสีแดงฉานคู่นั้น ผิวสีซีดไม่มีเลือดหล่อเลี้ยง
เขี้ยวเล็กๆที่โผล่ออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั้น มันทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่า
เขาคือแวมไพร์
ศัตรูตัวฉกาจอันดับ 1 ของครอบครัวผม
แวมไพร์ตนนั้นมีสีผมเฉดเทาอ่อน ผมจำได้แม่น
ผมตัวสั่นไปหมดเพราะเขาดูน่ากลัวเหลือเกิน
ผมพยายามที่อ้าปากตะโกนร้องให้พ่อแม่ออกมาช่วยผม
แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
แวมไพร์ตนนี้ก็เข้ามากระชากคอเสื้อผม
โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และฝังเขี้ยวใหญ่แสนน่ากลัวนั้นลงบนคอผมทันที
ผมรู้สึกชาไปหมด เนื้อตัวผมสั่นเทิ้ม
ไม่มีสติสัมปัชชัญญะใดๆหลงเหลือทั้งนั้น ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลมแต่ก็เหมือนมีใครสักคนมารองรับร่างของผม
หลังจากนั้น ผมก็ได้ยินแค่เสียงปืนของพ่อที่ดังขึ้น
เสียงร้องไห้ของแม่
และเสียงหัวเราะแสนสะใจของแวมไพร์ตนนั้น..
ผมเคยถามตัวเองหลายร้อยครั้ง ว่าผมจะสามารถอยู่ตรงนี้ไปได้นานแค่ไหน..
แต่ฝันร้ายที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่ผมหลับตาลง มันตามหลอกหลอนผม
ราวกับจะตอกย้ำ.. ว่าผมไม่สมควรที่จะอยู่ที่นี้
ไม่มีบนโลกใบนี้เลือกฝันร้ายหรอกครับ
ผมมองร่างของพัคจีฮุนที่นอนหลับบนเตียงของเรา น้ำตาผมไหลตอนไหน
ผมไม่รู้ตัว
ความรู้สึกของผมมันตีกันไปมั่ว แต่ชีวิตของคนเรามันก็แบบนี้
ไม่สามารถเลือก 2
อย่างพร้อมกันได้
ผมก้มลงจูบเขา..
จูบพัคจีฮุนแบบนั้น ทั้งน้ำตาและความเสียใจของผม
ก่อนที่ผมจะก้าวออกจากห้องไป..
.
.
PJH’S
PART
ทันทีที่เสียงประตูปิดลง ผมกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ไปหมด
ผมร้องไห้เหมือนกับคนบ้า รสจูบที่ติดอยู่ริมฝีปากมันทำให้ผมชาไปทั้งตัว
ผมรู้อยู่แล้ว.. ว่ามันต้องมีวันนี้
วันที่พัค อูจิน หนีจากผมไป
ผมรู้สึกเสียใจ.. เสียใจมาโดยตลอด
แต่ผมแก้ไขอะไรมันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ผมมันขี้ขลาด ผมปิดบังอูจิน
ปิดบังทุกอย่าง เพียงเพราะว่าผมอยากให้อูจินอยู่กับผม อยู่เป็นคู่ของผม
ทำไงได้ล่ะ.. ผมเป็นคนกัดเขา
ผมทำให้เขากลายเป็นสิ่งที่เขาเกลียด
ผมทำให้ครอบครัวของอูจินเกลียดอูจิน
ผมหลอกเขา ผมทำให้เขาต้องทนอยู่กับฝันร้ายทุกๆคืน
ถ้าคืนนั้นผมไม่กัดเขา เขาก็คงจะไม่เกลียดผม
แต่ถ้าผมไม่กัด.. ผมกับอูจิน เราจะได้เจอกันไหม? เราจะได้รักกันหรือเปล่า?
ผมเคยคิดว่าการปล่อยใครสักคนไปมันเป็นเรื่องที่ง่าย
แต่ชีวิตผมหลังจากนี้ที่ไม่มี พัค อูจิน มันจะง่ายได้ยังไง
ผมไม่รู้เลย...
-----------------------------end--------------------------------
ช็อตฟิคเรื่องแรกของพัคฮุนพัคอู ><
ติชมและเล่นแท็กได้ที่ #kwxxboxfic ค่า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น