Sugar Daddy

 Park Jihoon x Park Woojin

by : #kwxxboxfic

น่าเบื่อๆๆๆๆๆๆๆ

ผมมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังจัดสูทของตัวเองให้เข้าที่อยู่หน้ากระจก หงุดหงิดจริงๆ ในวันที่ผมไม่มีเรียน ทำไมคนตรงหน้าต้องมีงานทุกที

อยู่เล่นกับผมทั้งวันไม่ได้หรือไง..

ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปหาเขา กลิ่นน้ำหอมราคาแพงตีเข้าจมูกผมทันที แต่โทษที กลิ่นน้ำหอมราคาเหยียบหมื่นพวกนี้ สู้ไม่ได้หรอก กับกลิ่นกายประจำตัวของเขาน่ะ มันทำให้ผมคลั่งแทบตายเลยล่ะ

ผมหลุดขำออกมาทันที เมื่อคนตรงหน้าทำหน้างุนงงเมื่อผมเข้าไปจัดเนคไทของเขาให้เข้าที่ ดูเหมือนท่าทีอิดออดของผมมันทำให้คนตรงหน้ากระตุกยิ้มออกมา ผมจงใจกรีดนิ้วเรียวไปตามปกคอเสื้อ เมื่อปลายเล็บของผมสัมผัสเข้ากับคอคุณเขา เสียงหัวเราะในลำคอก็ดังขึ้นทันที

“ทำอะไรน่ะ พัค อูจิน”

“จะไปทำงานจริงๆหรอครับ?”

ผมคิดว่าผมใช้น้ำเสียงที่ออดอ้อนสุดชีวิตผมแล้วนะ แต่เหมือน พัค จีฮุน จะไม่โอนอ่อนด้วยแม้แต่น้อย เขายิ้มหวานให้ผมและจับมือของผมขึ้นมาจูบ ให้ตายเถอะ เลิกสักทีนะ ไอ้ท่าทีอ่อนโยนพวกนี้

“วันนี้ผมมีประชุมครับ”

เฮ้อ!

ดูเหมือนผมจะเผลอมู่ปาก จีฮุนถึงได้เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้และขโมยจุ้บจากผม

“อย่างอแงสิครับคนดี”

“วันนี้ผมไม่มีเรียน..” ผมกอดรอบเอวสอบของเขา “..อยู่เล่นกับผมไม่ได้หรอครับ?”

จีฮุนหลุดหัวเราะในลำคอทันทีที่ผมพูดจบ เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะก่อนจะจูบที่หน้าผากของผม ชอบทำให้ใจเต้นแรงอยู่เรื่อยแหละคนนี้

“เมื่อคืนยังหนักไม่พอหรอครับ หื้ม?”

“บ้า!”

 ผมฟาดมือลงบนอกของจีฮุนเบาๆ ถึงผมกับจีฮุนเราจะ..อย่างว่ากันบ่อยก็เถอะ แต่การที่เขาพูดแบบนี้มันก็ทำให้ผมเขินเป็นเหมือนเดิม ยิ่งภาพบนเตียงแสนเร่าร้อนในเมื่อคืนนี่ไหลย้อนเข้ามาเป็นฉากๆ มันยิ่งทำให้หน้าผมแดงปรี้ด เขาต้องแกล้งผมแน่ๆ

“เขินหรอครับ?” เขาเอียงใบหน้าน่ารักมาถามผม

นั้นไง.. ขี้แกล้งไม่เบาอีกต่างหาก

“ทำให้เขินกว่านี้ไม่ได้หรอครับ?”

ผมซบใบหน้าลงกับซอกคอของเขา แบบที่ผมชอบทำอยู่ประจำเวลาที่ทำอ้อนจะขออะไรเขาสักอย่างและเขาก็ไม่เคยปฏิเสธผมได้ลง ผมสัมผัสได้ถึงริมฝีปากนุ่มๆที่จูบลงกลางศีรษะผมอีกครั้งและก็หวังว่าวันนี้.. พัค จีฮุน เขาจะอยู่เล่นกับผมทั้งวัน

“ไม่ได้ครับ”

ก็ได้ๆๆๆๆๆๆ

ผมพยักหน้าหงึกหงักเอาเป็นว่ารู้กัน เพราะน้ำเสียงของเขาตะกี้เข้มขึ้น มันเหมือนทุกครั้งเวลาที่เขาจะดุผมและผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมทำตามที่เขาพูดซะ

ก็ใช่น่ะสิ.. ตอนนี้เขาเป็นเจ้าของผมแล้วนี่

จีฮุนออกไปทำงานตั้งแต่ 8 โมงเช้า จนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน เขาทักข้อความมาบอกผมแค่ว่า เขาจะออกไปทานข้าวกับลูกค้า.. โอเค งั้นแสดงว่ามื้อเที่ยงก็อด ผมเลยตัดสินใจออกมาหาทานข้าวคนเดียวเพื่อฆ่าเวลาที่จะได้เจอเขา ผมเลือกห้างสรรพสินค้าที่อยู่ในย่านที่ผมอยู่

.

.

“อูจิน มาทำอะไรวะ!”

ผมหันตามเสียงเรียก เจอเข้ากับเพื่อนสนิทต่างคณะของผม แพ จินยอง ดูเหมือนว่าจินยองจะมาคนเดียวเหมือนกัน เราทักทายกันเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจหาร้านอาหารเพื่อนั่งทานด้วยกัน

“วันนี้ไม่มีเรียนหรอ” จินยองถามผม

“ไม่ว่ะ ยกคลาส”

“เออวันเสาร์ พวกพี่แดเนียลชวนไปแฮงค์เอ้าท์ ไปปะ”

“เอาดิ กูก็เบื่อๆอยู่”

ผมเห็นจินยองเลิกคิ้วสูงขณะที่เขากำลังยกน้ำขึ้นจิบ หน้าตาของจินยองตอนนี้โคตรจะกวนตีนผมเลย ผมรู้ว่าเขาจะแซวผม

“เบื่อหรออออ” จินยองลากเสียง “แด๊ดดี้ของมึงล่ะ”

ผมถอนหายใจก่อนจะตอบเขา “คุณเขาก็ทำงานนั้นแหละ”

“เฮ้ อย่าเซ็งเลย เขาก็ทำงานเลี้ยงมึงทั้งนั้น”

“อืม กูก็เข้าใจเขา”

เราคุยสารทุกข์สุขดิบไปเรื่อย ตามประสาเพื่อนสนิทวัยมัธยมพอขึ้นมหาลัยมา ผมกับจินยองเราเรียนคนละคณะ เวลาไม่ตรงกันก็เลยทำให้เจอกันน้อยลง แต่เพื่อนสนิทมันก็คือเพื่อนสนิทแหละนะ ยังไงผมกับจินยองก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง

ร้านอาหารที่ผมกับจินยองเลือกเป็นกระจกใส ทำให้เรามองเห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินผ่านไปมา แต่สิ่งที่ทำให้ผมสะดุดตาที่สุด กลับเป็นร้านตรงข้าม..

สูทสีกรมท่า ผมสีดำขลับ นาฬิกาเรือนใหญ่ส่องแสงกระทบในตาผม รอยยิ้มมุมปากแสนอันตรายนั้น ผมจำได้.. จำได้แม่นเชียวล่ะ

เพราะผมเห็นเขาในทุกๆเช้า..

“มึง.. นั้นแด๊ดดี้มึงปะ” จินยองถามทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก

“อืม” ผมละสายตาออกจากเขาและหันมาทานอาหารตรงหน้าอย่างเดิม ผมรู้ว่าจินยองมองผมอยู่ตลอด

“มึง ผู้หญิงคนนั้นใครวะ”

ผมเงยหน้าขึ้นมองจินยอง.. จริงๆคำถามนั้นมันควรจะสลับชื่อกันรึเปล่านะ.. จริงๆมันควรเป็นคำถามที่ว่า ผมนั้นคือใคร สำหรับเขา

ผมกระตุกยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง มันก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกถ้าจินยองจะรู้เรื่องนี้

“มึงอยากรู้หรอว่าใคร”

“หรือมึงไม่อยากรู้วะ” จินยองวางช้อนส้อมลง “นั้นผัวมึงปะ”

“ใช่ เขาคือผัวกู” อูจินยิ้ม “แต่เขาก็คือผัวของผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน”

ตกดึกมา ในเวลาสามทุ่มจะเป็นเวลาที่พัค จีฮุน แตะคีย์การ์ดเข้ามาในคอนโดของผม ซึ่งเขาก็ไม่เคยไม่ตรงเวลาเลยสักครั้ง ตอนที่อยู่ด้วยกันแรกๆ ผมงอแงใส่จีฮุนบ่อยมากทีเดียว ว่าช่วงกลางวันเขาหายไปไหน ทำไมถึงมาทานข้าวกลางวันกับผมไม่ได้ ทำไมข้าวเย็นทานด้วยกันไม่ได้และทำไมต้องเป็นสามทุ่มตรงเท่านั้นที่ผมจะได้เจอหลังจากที่ตื่นนอนขึ้นมา

ผมได้มารู้ทีหลังว่าเจ้าของกิจการอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของเกาหลีใต้อย่าง พัค จีฮุน แต่งงานแล้ว

วันนั้นผมตัดสินใจโกหกเขา บอกเขาว่าผมมีทำรายงานกับเพื่อนและจะนอนค้างที่คอนโดของเพื่อน แต่จริงๆแล้วผมโผล่ไปร้องไห้เหมือนคนบ้าที่ร้านเหล้าต่างหาก ผมต้องรู้สึกยังไงที่มารู้ทีหลังว่าผมน่ะ เป็นบ้านเล็กของเขา ไม่สิ.. ผมอาจจะเป็นแค่ชู้ของเขาก็ได้

จนกระทั่งวันนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าผมกำลังอยู่ตรงจุดไหนในชีวิตของพัค จีฮุน

.

.

21.00 น.

เสียงแตะคีย์การ์ดดังขึ้น ผมละสายตาจากโทรทัศน์มองไปยังประตู ผมบอกแล้ว ว่าเขาไม่เคยไม่ตรงเวลา เขาถอดรองเท้าออกสะเปะสะปะ วางกระเป๋าทำงานลงกับโต๊ะอาหารและเขาก็เดินมาโอบกอดที่รอบคอผม ผมยิ้มให้เขา

“เหนื่อยมั้ยครับ?” ผมถามเขา

“เห็นหน้าคุณ ผมก็หายเหนื่อยแล้วครับ”

ผมหัวเราะ ซบใบหน้าลงกับท่อนแขนแข็งแรงของเขา ไม่นานเขาก็มาอุ้มตัวผมขึ้นและตรงไปที่ห้องนอนและเริ่มกิจกรรมเดิมแบบที่เราทำกันเกือบทุกวัน

.

.

“อืม.. อูจินนา”

ผมมีความสุข เมื่อเขามีความสุข

แรงกระแทกจากช่วงล่างยังคงรักษาจังหวะอย่างต่อเนื่อง เสียงลมหายใจของเราสอดประสานกัน ผสมกับเม็ดเหงื่อและอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศ มันช่างเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้

“แด๊ดครับ”

“หื้ม?”

“วันนี้แด๊ดไปทานข้าวกับใครมาหรอครับ?”

จังหวะช่วงล่างช้าลง จีฮุนหันกลับมามองหน้าผม แววตาเคลือบแคลงของเขาทำให้ผมรู้สึกดีแปลกๆยังไงไม่รู้

ใช่.. จีฮุนน่ะ เขาไม่รู้หรอกว่าผมรู้ความจริงตั้งนานแล้ว

“ลูกค้าครับ”

ผมหลับตาแน่นเมื่อเขาก้มลงมาจูบที่หน้าผากผมหนักๆ ร่างหนาผ่อนลมหายใจราวกับว่ากำลังไม่สบอารมณ์ ผมรู้ว่าผมกำลังทำให้เขาหงุดหงิด เพราะเขาไม่ชอบให้ผมถามอะไรเยอะแยะเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขา แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกชนะอย่างบอกไม่ถูก

เพราะสำหรับผม เขามันก็คนโง่เง่าคนนึง

ที่ไม่รู้จักความรักเอาเสียเลย

เขาไม่เคยแม้กระทั่งจะบอกรักผม ทั้งในตอนที่เราอยู่ด้วยกันหรือตอนที่เรามีอะไรกันบนเตียง

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงทนอยู่กับเขา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงตอบได้อย่างเต็มใจว่า ผมรักเขา

ผมรักผู้ชายที่ชื่อ พัค จีฮุน อย่างสุดหัวใจ

แต่ถ้าเป็นตอนนี้..

ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ

ไม่ใช่เพราะผมสงสัยในความรักของตัวเอง

ในเมื่อเขาเองก็เห็นผมเป็นแค่เครื่องบำเรอความสุขทางเพศของเขาเท่านั้น

ผมเองควรจะมองเขาแบบไหนกัน

“อ๊ะ..แด๊ด”

“ดีมากคนเก่ง”

เขาพรมจูบเม็ดเหงื่อบนใบหน้าของผม ช่วงล่างยังคงกระแทกเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ลมหายใจที่แรงขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกได้ว่าเราทั้งคู่กำลังจะถึงฝั่งฝัน ผมเอื้อมมือกอดรัดเขาแน่น ส่งเสียงครางเบๆข้างหูของจีฮุนให้เขาคลั่งเล่นๆ

ลืมไปเลย เมื่อกี้ผมถามว่าอะไรนะ?

ผมอยู่กับผมเพราะอะไรใช่มั้ย?

ผมจะตอบให้แล้วกัน

จีฮุนน่ะ เป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจและมีไหวพริบที่สุด ผมหลงใหลการทำงานของเขา สายตาของเขาและสีหน้าเคร่งเครียดของเขาเวลางานออกมาไม่ได้ดั่งใจ หลงใหลในเซ็กซ์ของเขา

“อ๊ะ! แด๊ด”

“อา..อูจิน”

และสิ่งสุดท้ายที่ทำให้ผมหลงใหลและอยู่กับเขา

ก็คือเงินยังไงล่ะ

--------------------------end-----------------------------

ฝากแท็กด้วยค่า พูดคุยกันได้เน้อ >< #kwxxboxfic